Günler var ki, ne sesini duyabildim ne de sesimi duyurabildim sana... Beynimde bir yankılana yankılana uğuldayıp duran bir çığlıktı oysa... O çığlığın içinde biriken düşünceler, sese, söze dönüşüp erişemedi, yüreğimin tacına... Özlemim dağlar kadar yüce, özlemim okyanuslar kadar derin... Ne var ki hasret, paslı, kangrenleştiren bir pranga gibi esir almış yüreğimi... Beni anlar mısın? Hasretin prangasında tutsak yüreğimin sesini duyar mısın? Bilemiyorum.
Ama kifayetsiz sözcüklerle, bölük pörçük sözlerle, sana erişip erişmeyeceğini bilemediğim cümlelerle yöneliyorum sana.... Çünkü, hala seviyorum seni... Çünkü hala, yüreğimde tohuma duruyor, seninle boy veren çiçekler... Sen ki hala en güzel, en canlı rengisin yüreğimin....
